KONU:

“Acı Çikolata” (orijinal adıyla Como agua para chocolate, uluslar arası adıyla, Like Water for Chocolate), Alfonso Arau yönetiminde beyaz perdeye aktarılan, sihirli gerçekçilikle yoğrulmuş bir aşk ve gastronomi öyküsü. Film, her sabah mutfağın kokusuyla başlayan sahneleriyle dostluk, yasak aşk ve aile geleneklerinin tutsağı olan genç Tita’nın (Lumi Cavazos) hikâyesini anlatır. Aile geleneği gereği asla evlenmemesi gereken Tita, kalbini Pedro’ya (Marco Leonardi) kaptırır. Annesi Elena (Regina Torné), Tita’nın en genç olmasının sorumluluğu olarak ona evlenmeyi değil, kendisine bakmayı emreder. Bu duygularını yemeklerine yansıtan Tita’nın mutfağında pişirdiği yemekler, duygularını taşıyarak sofralara—ve izleyicinin ruhuna—akıp gider

YORUM (Spoiler İçermez):

Acı Çikolata, sinematografik olarak hem gözünüzü hem kalbinizi doyuran görkemli bir Meksika filmi. Alfonso Arau, aynı adlı romanın büyülü gerçekçi tarzını filmin her karesine dokuyarak taşıyor. Yemek pişirme sahnelerinde öyle bir atmosfer yaratılmış ki izleyici, sofraya yayılan aşkı, acıyı ve tutkuyu hissedebiliyor. Steven Bernstein ve Emmanuel Lubezki’nin ışık ve renk paleti, Meksika kırsalındaki sıcak ama katı aile ortamını görsel bir şiire dönüştürüyor. Eleştirmenler, filmde yemeklerin duygusal yük taşımaya başlamasını “görsel bir metafor şöleni” olarak tanımladı. Roger Ebert, yemek ve aşk arasında kurulan bağı, sahnelerin mizahi dokusuyla birlikte ilham verici buldu. Ayrıca film, “food film” türünün en akılda kalıcı örneklerinden biri olarak, Babette’s Feast ve Eat Drink Man Woman ile birlikte anılır. “Acı Çikolata”, görsel bir ziyafetin ötesinde, patriyarkal geleneklere ve toplumsal cinsiyet rollerine karşı bir başkaldırı öyküsüdür. Alfonso Arau, Laura Esquivel’in aynı adlı romanından uyarladığı bu filmiyle, kadının mutfakta sadece yemek değil, aynı zamanda duygu, direnç ve isyan pişirdiğini anlatır. Başkarakter Tita, “ailenin en küçük kızı annesine bakmak zorundadır, evlenemez” şeklindeki gelenekle kelepçelenmiştir. Bu ataerkil kural, Tita’nın hayatını şekillendirir ve onun bedenini, arzularını ve sesini kontrol altına almayı hedefler. Ancak Tita, bu zorunluluğa karşı yemek yaparak, duygularını aktardığı lezzetli tabaklarla başkaldırır. Her tarif, içsel çatışmalarının, aşkının ve öfkesinin bir dışavurumu olur. Böylece film, kadının geleneksel “ev içi” rolünü dönüştürerek bir direniş aracına dönüştürür. Mutfak burada bir hapishane değil, özgürlük alanıdır. Tita’nın annesi Elena, toplumsal cinsiyet rollerinin muhafızıdır ve onun baskıcı tavırları, ataerkil sistemin kadın eliyle yeniden üretimini temsil eder. Bu açıdan bakıldığında film, kadınların yalnızca erkekler değil, sistemin içinde konumlanmış diğer kadınlar tarafından da baskılandığını anlatır. Puanım: 7,9/10

Acı Çikolata, gösterime girdiği dönemde büyük yankı uyandırdı—oyuncu ve teknik ekip 1992‘de verilen 34. Ariel Ödülleri’nde 14 adaylığın 10’unu kazanarak Büyük Ödül ve En İyi Yönetmen dahil birçok kategoride ödüller topladı. Ayrıca, ABD box office’inde dönemi için en çok gelir getiren yabancı dildeki filmler arasında yer aldı. Romanın yazarı Laura Esquivel, hikâyenin unutulmazlığına öyle inanıyor ki; eser; 2022’de bale, 2024’te HBO dizisi ve daha önce yayımları olan devam kitapları gibi pek çok formata uyarlandı.

KÜNYE:

FRAGMAN:

DAHA FAZLASI:

IMDB, Rotten Tomatoes, Wikipedia