Tim Burton’ın Beterböcek (1988) ve Batman‘den (1989) sonraki üçüncü uzun metraj filmi olan Makaseller, stilize bir görsel estetiği duygusal derinlik taşıyan bir hikayeyle birleştiriyor. Başrolde Johnny Depp, korkutucu makas ellerine rağmen masum ve saf bir ruh olan, kabul edilme ve sevgi arzusuyla dolu yapay adam Edward rolünde etkileyici bir performans sergiliyor. Depp’in performansı, Edward’ın masumiyetini, savunmasızlığını ve çaresizliğini hem dokunaklı hem de anlaşılabilir bir şekilde yakalıyor. Edward’ın sevgilisi Kim rolünde Winona Ryder, eşit derecede duygusal bir karşı nokta sunuyor. İkili arasındaki uyum, filmin fantastik öğelerini duygusal bir gerçeklikle dengelemeye yardımcı oluyor. Çok sevdiğim yönetmenlerden biri olan Tim Burton, görsel hikaye anlatımında, kanımca Hollywood’daki en usta yönetmenlerinden biri. Hatta yönetmenliğinde ötesinde bir “auteur”. Edward’ın yaratıldığı gotik malikanenin mimarisi, pastel banliyöyle keskin bir tezat oluşturarak Edward’ın ‘normal’ toplumdan yalıtılmışlığını vurguluyor. Kostüm tasarımı, makyaj ve ikonik makas eller tasarımı da filmin etkileyici ve zamansız hissine katkıda bulunarak onu görsel bir zevk haline getiriyor.

Makaseller’in alt metni, toplumun ‘öteki’ye yönelik tutumuna dair dokunaklı bir yorum. Edward, başlangıçta yeniliği ve bahçecilik yetenekleri nedeniyle kabul görse de, sonunda farklılıkları nedeniyle dışlanıyor. Burton, Edward’ın karakterini dışlanmış veya yanlış anlaşılmış hissetmiş herkes için bir metafor olarak kullanıyor. Film, uyum sağlama üzerindeki toplumsal baskıyı, bilinmeyenden korkuyu ve farklı olmaya cesaret edenlerin karşı karşıya kaldığı zorluklara mercek tutuyor. Danny Elfman’ın hüzünlü güzellikteki müziği, hikayeyi duygusal etkisini artıran bir hassasiyetle tamamlıyor. Büyüleyici melodiler, Burton’ın yarattığı görsel olarak çarpıcı dünyaya mükemmel bir eşlikçi oluyor. Fantastik öğelerine rağmen, ‘Makaseller’ gündelik hayatta insanın karşılaştığı, kabul görme ihtiyacı, sevgi arzusu ve yalnızlıkla mücadele gibi toplumsallaşma problemlerini ele alıyor. ‘Normal’ tanımlarımızı sorgulamamızı ve ‘farklı’ya karşı önyargılarımızla yüzleşmemizi öneriyor.